Ανυπόφερτη καθημερινότητα

Γεια σε όλους! Το όνομά μου είναι Πάνος.Πρώτα από όλα θα ήθελα να σας πω πως είχα κάνει εγγραφή πριν από κάποιο καιρό, αλλά είχα σταματήσει να μπαίνω λόγω κάποιων προβλημάτων που είχα και έχω ακόμη δηλαδή και έτσι αποφάσισα σήμερα να σας ανοιχτώ και εγώ πάνω σ'αυτά. Καταρχήν να σας πω πως πριν μερικούς μήνες έκλεισα τα 14 μου και τώρα είμαι προς τα 15. Πηγαίνω στην τρίτη γυμνασίου. Ξέρω εδώ και καιρό για την ομοφυλοφιλία μου, αλλά δεν έχω μιλήσει σε κανέναν ποτέ ως τώρα. Δεν έχω κάποιον που να μπορώ να μιλήσω και αισθάνομαι μοναξιά, θλίψη και δυστυχία. Φοβάμαι πως τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ άσχημα αν κάποιος από τους δικούς μου το μάθει και από φίλους έχω 2-3 αλλά και πάλι φοβάμαι μην διαρεύσει παντού αυτό. Ειδικότερα τον τελευταίο καιρό έχω πέσει σε βαθιά κατάθλιψη... Όλοι με ενοχλούν και με κοροϊδεύουν στο σχολείο. Με την πρώτη ευκαιρία όλοι προσπαθούν να με κάνουν να αισθανθώ άσχημα, με χτυπάνε, μου παίρνουν τα προσωπικά μου αντικείμενα και μου μιλάνε απαίσια.Δεν κρύβω πως πολλές φορές ειδικά τελευταία μου έχει έρθει η τάση της αυτοκτονίας, αλλά από την άλλη δεν ξέρω τι να κάνω. Σκέφτομαι και την οικογένειά μου, τι θα σκεφτεί για μένα μετά. Θα τους έδινα την ψευδαίσθηση ότι αυτοκτόνησα επειδή δεν είμαι ευτυχισμένος εξαιτίας τους και δεν είναι αλήθεια. Θα έχουν τύψεις και θα κατηγορούν τους εαυτούς τους για μια ζωή, αλλά δεν έχω και πολλές εναλλακτικές. Ώρες ώρες είμαι ένα βήμα πριν το επιχειρήσω, αλλά πάντα την τελευταία στιγμή κάτι με φοβίζει. Αισθάνομαι πως είμαι ένα τίποτα, ένα μηδενικό και πως έχω αποτύχει σε αυτή τη ζωη...
Δεν με υπολογίζει κανείς, ακόμα και παιδιά συγγενών που προφανώς με έχουν υποψιαστεί ούτε να με πλησιάζουνε δε θέλουνε. Σας παρακαλώ, πείτε μου τι να κάνω γιατί πραγματικά δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση, θα ξεχειλίσει το ποτήρι κάποια στιγμή και τότε....
Ζητώ συγγνώμη και για τα πολλά λόγια, αλλά έπρπε να τα βγάλω κάπου από μέσα μου, έστω και μέσω υπολογιστή. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.

Μην ανυσηχεις Πανο. ολοι μας λιγο πολυ περασαμε τα ιδια. η αυτοκτονια δεν ειναι λυση. ειναι απο η πιο δυσκολη περιοδος που εισαι γιατι ειναι ακομα η αρχη για σενα. και εγω πιο παλια το ιδιο σκεφτομουν. αλλα ολα αυτα οσο και αν σου φαινονται κουραστικα τωρα θα αλλαξουν.. ερχονται τοσο πιο υπεροχα πραγματα στη ζωη που δε θα μπορεις να καταλαβεις γιατι σκεφτοσουν οπως σκεφτεσαι τωρα! ειναι δυσκολο αλλα μονο υπομονη και επιμονη χρειαζεται.. εμενα με βοηθησε αφανταστα οταν το ειπα πρωτη φορα στη καλυτερη μου φιλη. και ειναι ακομα η καλυτερη μου φιλη. ημουν τρομοκρατημενος οτι αμα της το ελεγα θα το μαθαινε κι αλλος κοσμος! αλλα καταλαβε τι σημαινε για μενα και το κρατησε μυστικο μας. αμα δε νιωθεις ετοιμος δε σε αναγκαζει κανεις να κανεις τιποτα. αλλα σε λιγο καιρο θα ζεις οτι η ζωη ειναι πολυ ωραια για να μη τη χαιρεσαι. Ολοι μας νιωθαμε ενοχες λιγο πολυ, εμενα 4 χρονια μου πηρε να το αποδεχτω πιος ειμαι και οτι δεν φτεω εγω! εμεις εδω ειμαστε. μιλα ελευθερα! οτι μπορουμε θα κανουμε για να ειναι οσο λιγοτερο ανυποφορη η καθημερινοτητα γινεται =)

Και'γω λίγο πολύ Πανούλη μου τα ίδια πράγματα θα σου πω. Πρέπει να κάνεις υπομονή και να σκέφτεσαι πως το καθετί έχει κάποια στιγμή και το τέλος του. Μίλα σε έναν εκπαιδευτικό εκεί στο σχολείο ώστε να εμποδίσεις αυτά τα παιδιά να σου καταστρέφουν τη μέρα και σταμλατα να τους δίνεις σημασία γιατί δεν αξίζει πραγματικά. Όλοι οι γκέι έχουμε περάσει λίγο πολύ από τη θέση σου, αλλά όπως είπα και πριν εσύ πρέπει να επιμείνεις, να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και πάνω απ'όλα για να τα πετύχεις αυτά πρέπει να έχεις αποδεκτεί 100% τη σεξουαλικότητά σου.
Σου εύχομαι καλή συνέχεια στο φόρουμ και εύχομαι εδώ να βοηθηθείς για τα προβλήματά σου!

Πάνο, κατ αρχάς σ ευχαριστούμε που μοιράζεσαι το πρόβλημά σου μαζί μας, να ξέρεις ότι και μόνο που το είπες είναι πολύ σημαντικό, και ίσως σε έκανε να νιώσεις καλύτερα ως ένα βαθμό.

Πράγματι, όπως είπαν και τα παιδιά, όλοι μας έχουν περάσει λίγο-πολύ από την κατάστασή σου. Ποτέ δεν είναι εύκολο να αισθανθείς εντάξει με τον εαυτό σου, όταν έχεις ένα χαρακτηριστικό που όλοι -ή τουλάχιστον η πλειονότητα- κατακρίνουν και απαξιώνουν. Κι εγώ έχω υποστεί πολλή κοροιδία στο σχολείο, ήδη από το δημοτικό, και ακόμη και τώρα και στην τρίτη λυκείου ακούω διάφορα πράγματα. Οι άλλοι δεν αλλάζουν, και να σου πω και κάτι; δεν έχει σημασία αν θα αλλάξουν ή όχι. Το θέμα είναι κατά πόσο ΕΣΥ έχεις αλλάξει μέσα σου, και κατά πόσο είσαι έτοιμος να δεχτείς καταστάσεις. Να μην σε ενδιαφέρει τι λένε και τι κάνουν άλλοι, έχουν την ελευθερία να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Αν σε κοροιδεύουν γιατί να νομίζουν ότι είσαι γκέι, το πρόβλημα Πάνο μου δεν το έχεις εσύ, αλλά ΑΥΤΟΙ. ίσως σου πάρει καιρό, μα είναι σημαντικό να το κατανοήσεις αυτό.

Επίσης θέλω να σου ξεκαθαρίσω κάτι ακόμη. Το ότι είσαι γκέι, δεν το έχεις καθορίσει εσύ, γι αυτό πραγματικά να είσαι σίγουρος. Το να είσαι γκέι δεν είναι θέμα επιλογής, γιατί είναι ένας δρόμος αρκετά δύσβατος. Τέσπα, ας μην προεκταθούμε καλύτερα στο ποιος φταίει, είναι μια μεγάλη συζήτηση. Πιστεύω πως απλά πρέπει να το δεχτείς σαν ένα χαρακτηριστικό σου, όπως πχ το χρώμα των μαλλιών ή των ματιών σου.

Επίσης, πάνο μου, είσαι μόλις 15 ετών. Εϊναι αρκετά νωρίς ακόμη για να βγάλεις οριστικά συμπεράσματα. Σίγουρα έχεις ήδη κάποια κλίση, αλλά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις κάτι, μην ξεχνάς ότι πολλά παιδιά ψάχνονται σε αυτή την ηλικία. Μην πιέσεις τον εαυτό σου, ούτε να γίνει γκέι, ούτε να γίνει στρέιτ. Χαλάρωσε, και όλα θα γίνουν, ο εαυτός σου θα σε πάει εκεί που πραγματικά θες.

Αν θες την γνώμη μου, θα ήταν καλύτερο να μην το πεις ακόμη σε κάποιον. Οι γονείς δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν κάτι τέτοιο, και ίσως να σου επιβάλουν πράγματα που θα σου κάνουν μεγάλο κακό (εμένα η μάνα μ το έμαθε όταν ήμουν στην ηλικία σου και για ενάμιση χρόνο είχαμε πολύ άσχημες σχέσεις, μετά φτιάξαν τα πράγματα). ούτε οι φίλοι σου ενδεχομένως να το δεχτούν και μπορεί να σου κάνουν χειρότερο κακό. (όταν το είπα σε μια κοπέλα στην τρίτη γυμνασίου το είπε σε σχεδόν όλη την τάξη). Γι αυτό, ίσως είναι πιο ασφαλές για σένα, μέχρι να κατασταλάξεις πλήρως μέσα σου και να ωριμάσει όλο αυτό, να μην ανοιχτείς πολύ. Από την άλλη, πιστεύω ότι το να συζητάς με γκέι άτομα θα σε βοηθούσε αρκετά να χαλαρώσεις και να δεις πως ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ. υπάρχουν πολλοί ακόμη π μοιράζονται τις ίδιες σκέψεις με σένα.

Έχω έρθει πολλές φορές κοντά στην αυτοκτονία και μου άρεσε πολύ σαν σκέψη. Μα αυτό που με κράταγε στη ζωή ήταν τα αγαπημένα μου πρόσωπα, η μητέρα, η αδερφή μου. Όσο σκατά κι αν πάνε τα πράγματα, Πάνο, μην το βάλεις κάτω! Είναι 1000% βέβαιο ότι υπάρχουν άνθρωποι για σένα, που σ αγαπούν και σε νοιάζονται, απλά ίσως να μην το βλέπεις πολύ. Όποτε σκέφτεσαι ότι δεν αξίζει να ζεις να θυμάσαι τους λόγους για τους οποίους αξίζει να ζεις, οι οποίοι, πίστεψέ με, είναι περισσότεροι! Στη ζωή μας τα πάντα έχουν φτιάξει με τον καιρό, τι λιγότερο έχεις εσύ;;;; Μια φάση είναι και θα περάσει πανούλη! (συγγνώμη αν είπα πολλά και σε κούρασα, ελπίζω πάντως να σε βοηθήσουμε) Να γράφεις όσο συχνά θες!!!!

Παιδιά θα ήθελα καταρχήν να σας ευχαριστήσω όλους πάρα πολύ για το ενδιαφέρον που δείξατε, αλλά και το χρόνο που αφιερώσατε όλοι σας. Αυτό που αρχικά θα ήθελα να πω είναι πως τα παιδιά αυτά του σχολείου που με κοροϊδεύουν και με ενοχλούν όλη την ώρα αυτό που έκανα ή τουλάχιστον που προσπαθούσα να κάνω από την αρχή είναι να τα αγνοώ πλήρως. Όσο κι αν με πλήγωνε η συμπεριφορά τους προσπαθούσα να δείξω πλήρης αδιαφορία, αλλά τα πράγματα άλλαξαν από τη στιγμή που άρχισαν να μου ασκούν και σωματική βία. Στο σχόλασμα, έρχονται όλοι από πίσω μου, μου παίρνουν την τσάντα, την αδειάζουν, χύνονται όλα κάτω, μετά γελάνε, με χτυπάνε, προσπαθούν να με έχουν ως τον περίγελο του σχολείου και πολλές φορές με τραυματίζουν αρκετά και έχω πληγές για μέρες, όχι τόσο στο σώμα όσο στην ψυχή. Το καλό είναι πως έχω ένα και μοναδικό στην ουσία φίλο εκτός σχολείο με τον οποίο κάνουμε παρέα από πολύ μικροί επειδή οι γονείς μας είναι φίλοι, συνομίληκο. Από πέρυσι όμως έχω αρχίσει να τον βλέπω αλλιώς, με λίγα λόγια τον έχω ερωτευτεί παράφορα. Τι να κάνω;

Κατ αρχάς Πάνο, νομίζω είναι θετικό να μην δίνεις σημασία. Τα παιδιά αυτά ολοφάνερα έχουν κόμπλεξ κατωτερότητας, και το μόνο π επιδιώκουν με την συμπεριφορά τους είναι να ενσταθούν καλύτερα για τον εαυτό τους και πιο κοντά ο ένας στον άλλον... όμως από ό,τι βλέπω έχουν ξεπεράσει τα όρια, καθώς δεν σε σχολιάζουν απλά, αλλά σε κοροιδεύουν και σε κακοποιούν. Αυτό δεν πρέπει να το αφήσεις να περάσει έτσι. Θα σου πρότεινε είτε να απευθυνθείς στους γονείς σου, οι οποίοι με την σειρά τους μπορόύν είτε να μιλήσουν στην σχολική διεύθυνση, είτε στους γονείς αυτών των παιδιών (κάτι που θα τους κάνει να ντραπούν χειρότερα), είτε να μιλήσεις προσωπικά σε κάποιον καθηγητή (καλύτερα καθηγήτρια) και να ζητήσεις βοήθεια. Μην τους αφήνεις να καταπατούν με τέτοιο τρόπο τα δικαιώματά σου και να σου καταστρέφουν τα μαθητικά σου χρόνια! Είναι δικαίωμά τους να έχουν τα κόμπλεξ τους, αλλά όχι να σε επηρεάζουν κι έτσι!

Τώρα, για το άλλο το παιδί που έχεις ερωτευτεί, νομίζω είναι καλύτερα να σκεφτείς καλύτερα τι νιώθεις. Είναι πράγματι έρωτας ή απλά ενθουσιασμός, ευγνωμοσύνη, αγάπη προς τον μοναδικό ίσως άνθρωπο με τον οποίο είστε κοντά και σε αποδέχεται; Αν είναι όντως έρωτας ίσως θα ήταν καλύτερο να μην εκδηλωθείς, γιατί έτσι κινδυνεύεις να τον χάσεις οριστικά.. έχω μια ερώτηση: το παιδί αυτό είναι γκέι; έχετε συζητήσει ποτέ το θέμα και ποια είναι η στάση σου; ξέρεις τα ερωτικά του;

Η αλήθεια είναι πως ειδικά τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πολύ έντονα να μιλήσω σε κάποιον καθηγητή ή καλύτερα στο διευθυντή για το τι συμβαίνει με ορισμένα παιδιά και ευελπιστώ να τα πιάσει και να τους μιλήσει ώστε να αναγκαστούν να σταματήσουν. Στους γονείς μου από την άλλη δεν ξέρω να θα καταφέρω να μιλήσω γιατί φοβάμαι πως κατ'αυτόν τον τρόπο θα μάθουν πως είμαι γκέι, αφού έχει βγάλει προκύρηξη όλη η τάξη. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που φοβάμαι να μιλήσω και στον οποιονδήποτε εκεί, γιατί αν τυχόν επικοινωνήσει και με τους γονείς μου και το κάνει θέμα τότε χάθηκα. Αν αυτοκτονούσα τώρα θα τελείωναν όλα, το σκέφτομαι και αυτό το ενδεχόμενο, αλλά με φοβίζει και μόνο με τη σκέψη όσο τίποτα άλλο.
Όσον αφορά τώρα το φίλο μου, δεν ξέρω τι να κάνω ακόμα... Είμαι σίγουρα ερωτευμένος μαζί του και προσπαθώ όσο μπορώ να του το αποκρύπτω συνέχεια, γιατί είμαστε μαζί πάρα πολλές ώρες και πέραν του σχολικού περιβάλλοντος. Το αν είναι γκέι πραγματικά δεν το ξέρω και εννοείται πως δεν τον έχω ρωτήσει ποτέ κάτι τέτοιο στα ίσια και για μένα δεν ξέρει τίποτα. Βασικά δε συζητάμε σχεδόν ποτέ ερωτικά θέματα μεταξύ μας και όταν εμπλέκονται θέλοντας και μη στη συζήτηση προσπαθεί αμέσως να αλλάξει θέμα και μιλάει για κάτι άσχετο. Και δεν τον έχω δει ποτέ να είναι με κάποιο κορίτσι, ούτε καν να κάνει παρέα. Και όπως είπα και πριν όταν εγώ προσπαθώ να του το γυρίσω στο ερωτικό, αυτός γίνεται τρομερά αμήχανος, κοκκινίζει και ουσιαστικά είναι άφωνος. Δεν ξέρω τι να κάνω μαζί του, αλλά πραγματικά αν τον χάσω θα πεθάνω. Ακόμα όμως κι αν είναι γκέι, που στατιστικά δεν ισχύει, υπάρχει περίπτωση να μου μιλήσει πρώτος αυτός, να κάνει το πρώτο βήμα κι ας μη μου πει πως είναι ερωτευμένος μαζί μου. Η άλλη βέβαια εναλλακτική είναι να του πως κι εγώ ότι είμαι γκέι, αλλά όχι πως είμαι και ερωτευμένος μαζί του. Εσείς παιδιά τι λέτε να κάνω, λέτε να είναι γκέι και να καταφέρουμε να προχωρήσουμε;

Σήμερα ήρθα πάρα πολύ κοντά στο να του τα μαρτυρήσω όλα, αλλά τελικά δεν το έκανα...

Χμ, εγώ θα σου έλεγα πάνο να μην πιέσεις κάτι... αφού περνάς καλά μαζί του απλά απόλαυσέ το. ίσως είναι δύσκολο, αφού νιώθεις περισσότερα, αλλά καλύτερα να μην το διακινδυνεύσεις γιατί αν τλκ δεν είναι γκέι κινδυνεύεις να τον χάσεις οριστικά και αυτό δεν το θες. Στείλε του κάποιο μήνυμα έμμεσα και θα δεις ανταπόκριση αν είναι. Μην πιέσεις κάτι, αν το αφήσεις μπορεί και να συμβεί από μόνο του!